Orkan spava ko stijena, a okean zadrijema
Svu prirodu san savlada, a tisinom muk zavlada
I sve dise jednim duhom, a ja letim u vazduhu
Na orijentu svijetlome, na konjicu krilatome,
letim kao ljudska misa' ko bi bolje i opisa,
Grudi mi se bjehu stisle ko da vjecni sanak misle,
Popala me smrtna rosa, od strahote raste kosa,
U najkraci trenut oka, predamnom je bila Boka,
Sva strahota mene minu kad ugledah domovinu,
Ispod mene konjic rze, i za cas se nesto trze,
Savi krila, podvi plece, i na zemlju dolje slece,
bas na srpsko badnje vece.......................
Uh! sav odnosno vas sam se najezio................
Ova pjesma se 'ladno moze moze uvrstiti u djela koja cine apotezu gusala, rame uz rame sa djelima velikog majstora Radovana Becirovica - Trebjeskog.
