Bilećke teme > Bilećke priče

Šest šešira i dama (priča)

(1/7) > >>

lun:
U Bileći je pedesetih godina prošlog vijeka živjelo samo šest građana koji su nosili šešire:Obren Ivković, Jošo Vujović,Lazar Janjić,Spasoje Komnenić, Lazar Samardžić i čuveni profesor matematike Žarko Tomović.Bili su to poslednji predstavnici predratne građanske kulture.Najviše pažnje plijenio je ipak šešir širokog oboda što ga je svakodnevno nosila Dragica Đurković-Markiza.Načinom odijevanja sa urođenim gospotskim manirima izazivala je podozrenje nove vlasti kao poslednji izdanak buržoazije sa kojim bi se trebalo obračunati.Najčešće bi svraćala kod dr Hamzića u želji da ostavri kontakte  sa njegovom suprugom porijeklom iz jedne zagrebačke gospodske porodice.Tu svoju aristokratsku sklonost  koristila je tako što je često, ne čekajući red, ulazila u ambulantu, tražila recepte i savjete ljekara.
Jednoga dana Dragica iznenada uđe u ambulantu  i traži od doktora Hamzića da joj nešto propiše za glavu.Doktor, da bi se oslobodio učestalih posjeta dame, napiše recept i uputi je u apoteku.A tamo - iznenađenje!
Apotekar će:"Ko vam je ovo propisao"
"Pa doktor Hamzić," odgovori Dragica
"Drugarice , sa ovim ćete morati u Beograd jer mi nemamo ovakvu robu."
Na receptu je pisalo:"Rp/Šešir No. 48"
Uvrijeđena Dragica nije više posjećivala gradsku ambulantu.
Bilećke vinjete

mister no:
u bileci 1984,1985-te otvorio se prvi kafic-alibi,posle njega se u kratkom roku otvaraju jos 2-3 kafica,neron,osmica i naravno omladina zeljna izlazka puni te kafice,znaci oni su bili non-stop dupke puni.
mladen kokolj,razredni starjesina tadasnjem osmom razredu drzi roditeljski sastanak i na njemu izlaze sledece;

eto,poceli su se otvarati i kafici u nasem gradu i koliko cujem puni su non-stop.mnoga vasa djeca izlaze u te kafice i vjherujte mi to nije nimalo dobro.mislim provoditi vrijeme u tim zagusljiviom prostorijama,konzumiranje alkohola, ipak su to jos djeca,osnovci.
eto,saznao sam da su mnogi od njih poceli sa,kako da kazem ,da su poceli da razmjenjuju pljuvacku sa osobama drugog pola(ljube se).

jedan od roditelja iz zadnje klupe:
e,cu baksuza,pljuvaju se.

Do:
U Bileći je pedesetih godina prošlog vijeka u vrijeme Infombiroa i seljačkih radnih zadruga mnoga domaćinstva ta situacija dovodila do ludila.Pričalo se da se žena iz sela Simijovi žalila  doktoru da joj muž uobražava da je konj i pitala šta da radi.Doktor joj odgovori da ga dovede na pregled.Ona odgovori da nema s čim da ga osedla.
Neki Jova Kenjalo koji je radio u vojnom logoru kao oružar  stalno je zadirkivan zbog imena i  prezimena.Ne mogavši trpiti svakodnevno zadirkivanje dade oglas preko Radio Sarajeva da se objelodani da mijenja ime i prezime i da će se ubuduće zvati Rade Kenjalo.

aki:
Priči "Profesorovo tamnovanje" koja govori o profesoru Golubu Kurešu kao moralnom svetioniku Bilećke gimnazije dodao bi još jednu istinitu priču koja potvrdjuje njegov visoki moralni lik.

Jedan od šest predratnih studenta  koji se zaputio put Beogradskog univerziteta iz Bilećkog kraja  bio je i Golub Kureš.Njegov kolega Kosta Tabaković kasnije dobro poznati stručnjak u  YU šumarstvu ostavio je sjećanje na studentske dane  kada je za dan Svetog Save velikog školskog sveca u prvoj Kraljevini Jugoslavije đacima i studentima država dijelila priloge i pomoć.
Mnogi od njih su željeli da se predstave siromašni pa su prilkom izlaska pred Komisiju da pokažu svoje materijalno stanje oblačili jedan te isti poderani kaput.Taj poderani kaput bio je toliko poznat Komisiji da je jedan od članove rekao" pa kad će te već jednom promjeniti taj kaput"Svi koji su oblačili kaput dobili su po neku pomoć.Jedino Golub Kureš nije mijenjaao svoj kaput.Od tad pa do kraja svoga života ostao je simbol poštenja, čestitosti i časnosti.

Do:
Nedavno objavljena priča u "Glasu Trebinja " o Mihailu Merćepu Bilećaninu pioniru avijacije kao i prvom fotografu u Bosni i  Hercegovini nije dala dovoljno podataka o životu i radu Mihaila Mercepa u Bileći.Naime za sada se jedino zna, da je rođen u Bileći,  da je imao fotografsku radnju u Bileći, da je bio u posjedu Parnog mlina koga je kasnije otkupio Lazar Gnjato ondašnji trgovac, a  da je dio objekta poklonio Sokolskom društvu u Bileći /nekad zgrada kina Pobjede/ po čemu je i dobila ime Sokolana.Ali bi interesantno bilo saznati nešto više o njegovom boravku i radu u Bileći tim prije što se u priči samo pominju Zagreb gdje je imao fotografsku radnju i Beograd gdje je  organizovao probne letove aviona u čijim je konstrukcijima i sam učestvovao.Možda negdje postoji neka prepiska, arhiva , fotografski materijal?

Navigacija

[0] Indeks poruka

[#] Sledeća strana